Wanneer het gaat om komedie die neurotische zelfanalyse mengt met een scherpe humor, komt de naam Simon Amstell vaak naar voren. Zijn nieuwste show, “I Love It Here,” werd aangekondigd als een significante verschuiving van zijn gebruikelijke stijl, maar fans die bekend zijn met Amstell zouden kunnen merken dat het terugvalt op bekende thema’s.
Een Beloofde Afscheiding?
De publiciteit beloofde een nieuwe richting, maar Amstell duikt diep in zijn kenmerkende mix van zelfreflectie en persoonlijke anekdotes. Het kernverhaal ontvouwt zich op een glamoureus Hollywoodfeest, waar lagen worden blootgelegd van een onbeantwoorde verliefdheid op een beroemde popzanger. Het is typische Amstell, hij maakt grapjes over zijn ernstige inzichten, maar de verwachte ‘afwijking’ wordt overschaduwd door het bekende.
Gevangen in Reflexiviteit
Voor fans die genieten van Amstell’s diepe verkenning van persoonlijke eigenaardigheden, zal het nieuwe materiaal aanvoelen als een vertrouwde terugkeer naar bekend terrein. In de show navigeert hij zijn emoties en interacties op het feest—waar beroemdheden zoals Baz Luhrmann en Viola Davis aanwezig zijn—en de lachsalvo’s vloeien voort uit zijn droge levering. Maar of dit terugkerende thema de hunkering naar nieuwigheid bevredigt, is subjectief.
De Melancholische Rand
In segmenten zoals zijn geestige kijk op Mel Robbins’ zelfhulpmanifest, straalt Amstell’s humor. Een terugkerende grap toont zijn voorliefde voor het vergeven van de onverdienden—een joviale steek naar de schurken van de maatschappij. Het luchtige onderzoek van zijn vervagende roem voegt een aangrijpende toets toe en hint naar een diepere existentiële overpeinzing: “Hoe behoudt men relevantie in een voortdurend vernieuwende wereld?”
Nog Steeds op Zoek naar een Nieuwe Reis
Terwijl het verklaarde doel was om af te wijken van de norm, hult “I Love It Here” zich in het comfort van introspectie en humor dat het publiek verwacht. Het is een vermakelijke, zij het niet revolutionaire, verkenning van het landschap waar comedy een ontmoeting aangaat met zielvol onderzoek. Zoals Amstell toegeeft: “Ik ben geen wanhopige 17-jarige meer,” blijft het publiek verlangen naar een transformatie zo diepgaand als deze terugblik.
Amstell zorgt voor lachsalvo’s en introspectie, maar of zijn creatieve reis meer radicale verkenning vereist, blijft een vraag voor toekomstige acts. Volgens The Guardian is Amstell’s komedie voorlopig minder een kwestie van bestemming en meer een kwestie van het genieten van de reis met al zijn bekende, eigenzinnige omwegen.